Ondodelijk

Vanaf zijn balkon onder mij, vroeg hij het. “Kom je koffie drinken?”. Ik besloot na een aantal weigeringen maar eens “ja” te zeggen en stapte zo’n tien minuutjes later voor het eerst het appartement binnen van de man die mij de afgelopen vier jaar niet veel meer dan overlast bezorgd heeft. Eenmaal heeft hij een zware tas voor mij naar boven gedragen en eenmaal is hij een wasknijper komen brengen die naar beneden gevallen was. Zijn inrichting viel mee; hij had zelfs geprobeerd het een beetje gezellig te maken. Omdat ik niet van koffie houd, maakte hij thee voor mij. Ik kreeg een glas kokend water met een theezakje groot genoeg voor een hele pot. Dat zakje mocht ik na gebruik in de asbak leggen. Al gauw kwamen we te spreken over zijn gevoel van eenzaamheid. Hij vertelde me dat hij een grote opdracht in het leven heeft; de mensen vertellen dat het niet gaat om geld en aanzien, maar om leven vanuit het hart. Deze van origine Turkse man, vertelde mij dat we in wezen allemaal ‘één’ zijn, en dat hij vanuit dat perspectief niet begrijpt waarom een moslim een christen bestrijdt, en andersom. Hij heeft het er moeilijk mee door zijn hulpverleners voor ‘gek’ verklaard te worden, wanneer hij hen vraagt hem in contact te brengen met ‘de groten der aarde’ om zijn boodschap te kunnen brengen. Ze begrijpen hem niet; denken dat hij een last is voor de samenleving met zijn uitkering en gevangenisverleden. Hij wil echter iets vertellen en wordt niet gehoord daarin. Ik stel hem voor wat meer structuur in zijn leven aan te brengen (zou mijn nachtrust ook ten goede komen), zich aan te sluiten bij een groepje ‘gewone’ mensen en .. waarom niet .. een boek te schrijven om zijn ideeën weer te geven. Hij zegt niet in het Nederlands te kunnen schrijven, en vraagt mij dit voor hem te doe. Als hij vervolgens vertelt dat we ‘ondodelijk’ zijn, maar dat zo weinig mensen dat weten .. ben ik om. Volgens hem maakt ons verdriet om een geliefde gestorvene de aarde ‘zwaar’, en zijn we vooral verdrietig omdat we niet begrijpen wat er werkelijk gaande is. Het licht niet ervaren dat er altijd is. Een man naar mijn hart. En omdat een beetje geld het leven toch ook wel kan veraangenamen, en hij van zijn bewindvoerder niet meer dan 50 euro per week krijgt om van te leven, ga ik binnenkort trakteren op een taartje op een terras. Hij vertrouwde me toe noch ooit op een terras gezeten, noch ooit een taartje gegeten te hebben. Later bleek het ook nog nationale burendag te zijn.